ค่านิยมแห่งชีวิต

ค่านิยมแห่งชีวิต

ผู้อัจฉริยะ คือผู้สามารถที่วางตัวเองถูกที่ ส่วนผู้โง่เง่าในสายตาเราอาจจะเป็นผู้มีความสามารถที่บังเอิญวางตัวเองผิดที่นั่นเอง

ตัวอย่างเช่น
คุณกับคนป่าผู้หนึ่ง ขณะหลงทางในป่าอัฟริกา ขาดแคลนทั้งน้ำและอาหาร
ในภาวะเช่นนั้น คุณต้องถือว่าคนป่าผู้นี้เป็นอัจฉริยะ เพราะเขารู้วิธีเอาตัวรอดในป่า

ในทางกลับกัน หากคุณพาคนป่าเข้าเมือง สั่งให้เขาใช้คอมพิวเตอร์ สถานการณ์จะกลับหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะเขากลายเป็น idiot ไปแล้ว

คนเราเกิดมาย่อมใช้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งนักวิทยาศาสตร์บางคนแยกบันไดเสียงไม่ออก จิตรกรบางคนเขียนจดหมายไม่เป็นแต่คนเหล่านี้วางตัวเองถูกที่ จึงประสบความสำเร็จใหญ่หลวง

Picasso เดิมทีอยากจะเป็นกวี แต่บทกวีของเขาถูก Gertrude Stein กวีหญิงวิจารณ์จนไม่มีชิ้นดี แต่เพราะมีสุภาพสตรีคนหนึ่งมาสะกิดเตือน เขาจึงวางตัวเองในจุดใหม่จนกลายเป็นจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่

อันที่จริง ผู้คนและเรื่องราวต่างๆ ล้วนน่าชื่นชมทั้งนั้น ถ้าอยู่ในกาลเทศะที่เหมาะสม เช่น ซุปรสเด็ดเมื่อหยดลงบนเสื้อเชิ้ตกลับกลายเป็นจุดด่างพร้อย

คำหวานลับเฉพาะบนเตียง เมื่อเล็ดลอดไปสู่สาธารณชนกลับกลายเป็นคำหยาบโลน แปลกดีไหม

อาหารที่อมอยู่ในปาก ถ้าบ้วนออกมาดูน่าขยะแขยง ถ้ากลืนเข้าไปกลับมีคุณค่าทางโภชนาการ

ต่อให้เป็นขยะสกปรกสิ้นดี ถ้าวางถูกที่ เช่นฝังกลบดินก็จะกลายเป็นปุ๋ยหล่อเลี้ยงดอกไม้งามและผลิตอาหารสุขภาพให้เรา

อาจกล่าวได้ว่า ในโลกนี้ไม่มีสิ่งใด คนใด ต่ำต้อยหรือไร้ประโยชน์ ทุกคน ทุกสิ่ง ถ้าวางอยู่ในที่ถูก ย่อมอำนวยประโยชน์ได้ทั้งนั้น

จุดหมายสูงสุดของชีวิต คือสรรหาเวทีที่เหมาะสม บุกเบิกเส้นทางของตน แล้วแสดงความสามารถเฉพาะตัวให้สุดเหวี่ยง